Henrik Rafaelsen som Odin i Edda på Det Norske Teatret. Foto: Lesley Leslie-Spinks.
Odin som Elvis med elgitar
Min første reaksjon på Elvis-Odin i Edda på Det Norske Teatret var at det berre var kleint. Eg tilrår difor å forsyne seg av mjødhornet før framsyninga.
[fact_box fact_box_id="103389"/]
Eg har lenge vore ein flittig konsument av norsk black metal og anna ekstremmetal. Og det er mogleg det har gjeve meg eit sett av litt uheldige assosiasjonar til norrøn mytologi. Fleire av desse banda nemleg har med varierande grad av ironi gripe til element frå denne kulturarven når dei treng eit motstykke til den puslete moderne kulturen eller til kristendomen.
Mest illgjeten er sjølvsagt Varg Vikernes. Eg likar musikken hans særs godt, inkludert mykje av det han har gjeve ut etter fengselsopphaldet. Eit album eg har høyrt mykje på dei seinaste åra, er Umskiptar frå 2012. Der har Vikernes sett tone til «Voluspå», det kosmologiske diktet som opnar Den eldre Edda. Så om eg ser linjene i dette diktet på nytt, kan eg ikkje unngå å høyre røysta til Vikernes i hovudet mitt; eg byrjar å tenkje på guteromsfantasiar om heidensk råskap eller på meir alvorlege ideologiske blindspor.
Full pakke: digitalt årsabonnement + tidsskrift til kr 1499,-
Bestill her
Bli støtteabonnent: Få digital tilgang og tidsskrift, og støtt Minerva med kr 3000,-
Bestill her
