Bak all skitpraten om Oslo ligg bygdedyret og skjelv i angst for den svenske gläsbygden, skriver Øyvind Strømmen.
Skitprat om Oslo
Å rista på hovudet over det innbilte Oslo er lettvint latskap. Men det er også latskap å oversjå dei mange små ramaskrika.
For ein del år sidan var eg på vitjing hjå eit lite bryggeri i det såkalla Pajottenland, knapt meir enn eit steinkast frå Brussel.
Bryggaren der laga øl brygga på villgjær, og hadde i den samanhang støytt på nokre vanskar. Eg kan ikkje skryta på meg at eg hugsar detaljane, men vanskane hadde med EU-regelverk å gjera, og måten bryggaren omtalte desse «folka inne i Brussel» på stod – med unnatak for manglande bannskap – ikkje tilbake for den sintaste snusspyttande nordnorske fiskar eller vestlandske bonde du i det heile teke kan tenkja deg. Eg lærte noko den dagen, og det handla ikkje om ølbrygging. Det handla om avstand.
Eg har sjekka: Bryggeriet ligg ikkje meir enn ein halvtime frå Europa-kvarteret i Brussel, denne ghettoen av stål, glas og overbetalte byråkratar. Den reelle avstanden let seg ikkje måla i kilometer. Då bryggaren snakka om Brussel meinte han ikkje staden. Ikkje byen. Han snakka om makta. Om eliten, kan hende.
Full pakke: digitalt årsabonnement + tidsskrift til kr 1499,-
Bestill her
Bli støtteabonnent: Få digital tilgang og tidsskrift, og støtt Minerva med kr 3000,-
Bestill her
