Ulven drikk kaffelatte

Ein av dei mest fascinerande tinga ved norsk rovdyrdebatt er at han ofte ikkje handlar om rovdyrforvaltning i det heile. I staden handlar han om ulven. I blant, sjølvsagt, handlar debatten om ulven som eit vilt dyr som forsyner seg av beitedyr, eller om gråbein som luskar rundt husa, slik at ein vert uroleg for både born og hundar. Men ofte handlar den om ulven som symbol for det urbane.

Forteljinga om ulven har vakse til å verta ei forteljing om uforstandige byfolk, om urbane idiotar som ikkje har det minste forståing for korleis det er å bu på bygda. Ulven drikk kaffelatte, så og seia.

Ei tilsvarande mytisk rolle inntek sjølvsagt ulven også andre vegen. Nokre av oss ulvevener – eg er sjølv blant dei – har gjort ulven om til ein romantisk konstruksjon og til eit symbol på sjølve villmarka. Ulvemotstand vert dermed til eit uttrykk for menneskeleg arroganse i møte med naturen, ein arroganse me ikkje anklager oss sjølve for, sjølvsagt ikkje, men istadenfor plasserer hjå menneske som i høgste grad er i kontakt med naturen, sauebønder og jegarar. Og slik vert diskusjonen om rovdyr skubba inn i eit mønster som for ofte gjer seg gjeldande i norsk politikk, den blir ein diskusjon om bygd og by, ein diskusjon prega av karikaturar og fordomar rundt både byfolk og bygdefolk, ein kjensleladd skyttargravskrig der det vert vanskelegare å finna gode løysingar.